Waarom is het zo belangrijk om jezelf als mentor van je kind te zien?
Opvoeding is natuurlijk niet een one size fit all. Maar ik heb wel de overtuiging dat met basisprincipes je een authentieke ouder kan zijn die met de uitdagingen van de opvoeding om kan gaan.
En soms is het zo gemakkelijk als de situatie vanuit een ander perspectief zien. Wat ik daarmee bedoel is dat door jezelf andere feedback te geven, de lat wat lager te leggen of jezelf een andere vraag te stellen, de situatie heel anders kan zijn.
Je kunt hierbij jezelf de vraag stellen: Ben ik op dit moment de held of the mentor voor mijn kind?
Iedereen wilt altijd de held zijn. Je identificeert jezelf met de held die voor de eind goed al goed zorgt. Dat is logisch en nogmaals dat wil iedereen.
Maar dit kan een valkuil zijn voor de opvoeding. Laat me het voorbeeld geven van een klant waarin we een situatie bespraken die zij meemaakte met haar zoontje.
Ze had haar zoontje van school opgehaald en op de terugweg naar huis vertelde hij dat er een vervelende situatie was gebeurt in de klas. Twee andere jongetjes hadden wat van hem afgepakt en ze hadden hem geduwd. Hij wordt verder niet gepest maar had hij hier nu wel een heel vervelend gevoel over. Moeder vond dit natuurlijk niet leuk om te horen maar moest een beslissing maken hoe ze er mee om zou gaan:
Nou wil ik niet zeggen dat dit of dat antwoord goed of fout antwoord is, maar ik wil deze situatie wel gebruiken om de held en mentor metafoor te verduidelijken.
Om te beginnen:
En het mentor/held verhaal past in het derde punt: zelfverzekerdheid en veerkracht ontwikkelen bij je kind. Ik zei zojuist dat iedereen de held wilt zijn, dus jij als ouder maar ook jouw kind. Dus bij de voorbeeld acties zoals ik die benoemde die je kunt doen als ouder, kun je jezelf de vraag stellen: wie zou er in die situaties de held zijn?
Je kind heeft een probleem met andere jongetjes uit de klas. In plaats van de held te zijn, wat zou je kunnen doen om je kind de held te laten zijn en zelf de rol van mentor aan te nemen?
Het is belangrijk om niet direct het probleem voor je kind op te lossen, anders zou je de held zijn. Maar wat zou je dan wel kunnen doen om een mentor te zijn?
Om te beginnen ruimte te bieden aan de emoties en accepteren dat deze emoties bij het leven horen. Niet direct om willen draaien en je kind weer blij maken, maar juist ruimte bieden aan verdriet en het gevoel van afwijzing. En daarbij ook aangeven dat het OK is om je zo te voelen. Dus om te beginnen, probeer dat niet direct op te draaien.
Daarna kun je als de mentor helpen om je kind een plan te laten maken hoe hij met het probleem om kan gaan. Laat de ideeën ook van je kind komen en stuur bij waar nodig.
Zie je wie dan aan het eind van de dag de held is? Dit betekent overigens niet dat je helemaal niks kan doen. Natuurlijk kun je hier en daar helpen en het goede voorbeeld geven. Maar jezelf de vraag stellen hoe je kind de held kan zijn, kan wel enorm helpen om jezelf in te houden om het probleem niet direct zelf op te lossen.
Veerkracht en zelfverzekerdheid ontwikkel je niet door in een gespreid bedje op te groeien waarbij er nooit een tegenslag is en waar problemen altijd voor je worden opgelost. Je ontwikkelt dit door ruimte te geven aan het gevoel en deze vervolgens om te zetten in acties om het probleem zelf op te lossen.
Als ouder is er niks vervelender om te zien als je kind pijn of verdriet heeft. En daar wil ik je ook in erkennen hoe lastig zo’n situatie zou zijn. Maar als je je alleen focust om je kind direct beter te laten voelen, mis je een leer moment.
Daarom wil ik je vragen de volgende keer als je kind een probleem heeft of een negatieve emotie ervaart, dat je jezelf de vraag stelt: Wat kan ik doen om mijn kind de held te laten zijn van dit verhaal.
